Ervaringen
We laten graag bewoners en hun familie over hun ervaringen vertellen. Het kan u helpen om een beter beeld te krijgen van het wonen in een Fidesta huis. Alle ervaringen leest u hier.
Ook zijn we aangesloten bij ZorgkaartNederland, een onafhankelijke website waar mensen hun ervaringen met de zorg delen. De waarderingen over de Fidesta huizen leest u hier.
"Grote kale leider"
Een van de eerste veranderingen die de grote, kale leider doorvoerde was het open-deurbeleid, wat door mij als heel fijn werd ervaren. Verder had hij altijd tijd en was hij ontzettend betrokken bij ons. Hij zegt altijd: "Ik zie dit niet als werk, maar als hobby." We gingen met hem naar het skûtsjesilen en naar het Woudagemaal. Kortom, hij deed leuke dingen.
Ik had ook veel inhoudelijke gesprekken met hem. Je kon goed met hem praten en filosoferen. Verder kan zijn vrouw heerlijk koken. Ik weet nog wel dat ze macaroni voor de cliënten had gemaakt en de hele pan ging op, maar hij warmde het wel op in de magnetron, want volgens zijn vrouw kan hij niet koken. Dan moeten we dat maar accepteren.
Verder vind ik het fijn dat de grote, kale leider heel menselijk is. Hij wil altijd met je meedenken, dat heb ik altijd erg gewaardeerd van hem. Over ieder begeleidingsprobleem valt te praten. Hij is heel flexibel, dat is fijn. Zijn team ook trouwens. Ik ben er wel achter gekomen dat je bij de grote, kale leider eerlijk moet zijn, hij houdt niet van mensen die liegen.
Conclusie: ik ben blij met de grote, kale leider. Hij en zijn team laten me als een koning door het leven gaan. Zij laten mij stralen en glimlachen. Ik ben blij met hen. Zonder hen zou ik het niet zo fijn hebben en zou ik niet zo genieten van mijn leven. Het had slechter kunnen treffen. Iedereen van het team van de grote, kale leider, dank daarvoor. En fijn dat jullie mij laten stralen door dit snelle leven.
Groetjes, jullie knuffelautist.
Foto Erwin komt uit de Flitzkrant 45 van Alliade
"Wat Het Steunpunt It Hofke Voor Mij Betekent"
In het begin had ik verwacht dat de begeleiding alles voor me zou doen. Ik herinner mij nog goed dat ik op een dag aan A, mijn persoonlijke begeleider, vroeg wie de afwas zou doen. Haar antwoord was: "Jij moet dat doen." Ik had geen idee hoe dat moest, maar dit was een van de eerste stappen die ze me leerde - zelf afwassen. Ze hebben me ook leren koken en hebben me geholpen om meer zelfvertrouwen te krijgen.
In het begin vond ik het erg spannend om nieuwe dingen te proberen. Ik herinner me dat ik altijd een plastic tas bij me had in de auto, voor het geval ik zou moeten overgeven van de spanning. Maar mijn begeleiders moedigden me aan om mijn angsten te overwinnen. Ze hebben mij geholpen om die tas uiteindelijk niet meer nodig te hebben. Ik heb in de loop der jaren veel geleerd, en ik ben dankbaar voor de begeleiding die me stap voor stap heeft geholpen om zelfstandiger te worden.
Een van de dingen die ik echt waardeer aan mijn begeleiders is dat ze beloningen hebben gebruikt om me te motiveren. Zo kon ik bijvoorbeeld een dagje naar Amsterdam gaan na het voetballen. Dit waren allemaal dingen die ik in het begin niet durfde, maar ze hebben me geholpen om mijn angsten te overwinnen.
Onlangs heb ik samen met een begeleider voor het eerst iets in mijn huis opgeknapt, en dat maakte me erg trots. Ik heb mijn bijkeuken aangepast zodat het beter past bij mijn behoeften als iemand met autisme. Ik waardeer het enorm dat mijn begeleiders me de ruimte hebben gegeven om zelf te ontdekken en dat het uiteindelijk is gelukt.
Wat ze de hele week door doen is me structuur bieden, en dat doen ze met een engelengeduld. Kortom, niets lijkt onmogelijk voor hen. Ze zijn flexibel en dat vind ik erg fijn.
Het Hofje
Wat ik fijn vind aan het wonen bij Steunpunt It Hofke is het hofje. Hier eten we samen, drinken we koffie en soms genieten we van een borrel. Voor mij is dit een ontmoetingsplek waar ik veel vrienden heb ontmoet. We ondernemen leuke activiteiten samen, zoals naar het theater gaan, voetbalwedstrijden bijwonen en samen uit eten gaan.
Maar mijn meest bijzondere ervaring was toen ik samen met een medecliënt naar de abdij ging. Het was erg spannend voor me, omdat ik haar wereld wilde leren kennen. De begeleiding moedigde me aan en begeleidde me helemaal naar de abdij. Ze waren trots op mijn initiatief.
Een andere mijlpaal was mijn eerste reis met de taxi naar Amsterdam. Ik wilde graag mijn vrienden in Amsterdam bezoeken, en mijn begeleiders zeiden dat ik het moest proberen. De taxi zou me erheen brengen. Ik was trots, want voorheen ging er altijd een begeleider met me mee.
Ik heb ook treintraining gehad omdat ik naar mijn zus wilde om kleding te kopen. Ik had geen ervaring met treinreizen, maar mijn begeleiders hebben me geleerd hoe het moest. De eerste keer gingen ze zelfs met me mee, en hoewel ze daarvoor eerder uit bed moesten, kreeg ik de treintraining die ik nodig had. Na die eerste keer kon ik zelfstandig naar Groningen reizen.
In conclusie: de begeleiding bij Steunpunt It Hofke heeft mijn horizon verbreed en me geholpen om mijn vleugels uit te slaan. Ik ben dankbaar voor hun aanwezigheid, want zonder hen zou mijn leven veel minder rijk zijn geweest en zou ik me veel minder hebben ontwikkeld. Bedankt daarvoor. Ik hoop dat ik jullie een inkijkje heb kunnen geven in mijn wereld bij Het Hofke.
Veel liefs, Erwin"
"Kadootje"
Vorige week waren we uitgenodigd voor een rondleiding op de boerderij van één van onze huisartsen. Zij heeft samen met haar man en kinderen een moderne veehouderij in Koarnjum, een naastgelegen dorp.
Een week daarvoor had ik de aankondiging al op het activiteitenbord gezet en konden de namen er op worden geschreven van wie er van onze bewoners mee wilden. Dat rijtje was zomaar vol, ze hadden er zin in!
De voorpret was groot. Dagelijks werd er onder de koffie gesproken over de dag dat we naar de boerderij zouden gaan. Bijna alle bewoners hadden herinneringen van vroeger over de voor hun bekende boeren en hoe het er destijds aan toe ging. Onze bewoonster Yvonne was zelf boerin geweest en vertelde dat het haar veel plezier had bezorgd, ze had genoten van haar rol als boerin en had dan ook bijzonder veel zin in ons uitstapje.
Het was, zoals altijd als we de hort op gaan, een hele organisatie om daadwerkelijk weg te kunnen. Zo verandert het lijstje van namen die meegaan per dag, moeten er auto’s geregeld worden en vrijwilligers en medewerker gevraagd om mee te gaan. Gelukkig bleek dat geen probleem en konden we in een optocht van 6 auto’s vertrekken. Het was hetzelfde gevoel als bij een schoolreisje!
De hele ochtend had het geregend maar op het moment dat we in de auto’s stapten was het droog en scheen zelfs het zonnetje. De korte reis er naar toe was voor veel bewoners al leuk, ze herkenden de route omdat ze voorheen in Stiens of in de omgeving woonden.
We werden hartelijk ontvangen door het echtpaar op hun prachtige boerderij. Ze hadden speciaal voor ons in het midden van de ligboxstallen een mooie plek gemaakt met tafels en stoelen om te gaan zitten. Hier werd door de boer enthousiast verteld over het bedrijf, de werkwijze, over de koeien, de kalfjes en de paarden. Hierna kregen we een rondleiding door de stallen, kon er geaaid en geknuffeld worden en werd er verteld over de melkrobot. Het rook er heerlijk naar kuil en gras, er waaide een lekker briesje en de zon deed haar best. Er werd duidelijk genoten. Er waren veel blije gezichten en er werd goed geluisterd naar wat er werd verteld. Het verschil met het ouderwets-boeren was groot. Sommige hadden nog op een krukje gemolken en nu liepen de koeien zelf naar de robot om gemolken te worden! Wonderlijk!
Na de rondleiding kwamen we weer terug in de stal en kregen we koffie/thee met oranjekoek, wat een verwennerij! Het was bijzonder om zo tussen de koeien en kalfjes lekker je koffie op te drinken en om je heen te kijken. Twee uur later waren we weer thuis. Vol verhalen. Het werd ervaren als een bijzonder kadootje. Eentje waar nog dagen over wordt nagesproken.
Het is altijd fijn om samen herinneringen op te halen, hoe was het vroeger? Hoe ging het toen? Maar het is ook zeker fijn om het “nu “ te beleven , mee te maken. Dan heb je, zeker als je mooie foto’s maakt, ook morgen iets leuks te vertellen over vandaag of gisteren!
Petra Dol | Fidesta Stienzerhiem
"Hij vindt gezelligheid in de gezamenlijke huiskamer"
“Mijn vader kon na een operatie niet meer terug naar zijn eigen huis. Het huis was niet geschikt voor de benodigde aanpassingen. Hij is geboren en getogen in Dronryp, dus voor hem is Fidesta Sinnemahuys een uitkomst. Hij woont hier zelfstandig in z’n appartement en hij heeft alle vrijheid om te doen en te laten wat hij wil, dat is wat bij hem past. Toch is het wel fijn dat er nu goed op hem wordt gelet. Thuis at hij niet goed meer en ook z’n medicatie nam hij niet altijd.
Toen hij nog in z’n eigen huis woonde ging ik bijna elke dag wel even bij hem lang. Ik moet toch maar even kijken, dacht ik dan. Dat kan ik nu meer loslaten, dat ontzorgt mij enorm.
Mijn vader is een man van de gezelligheid, die vindt hij hier vooral in de gezamenlijke huiskamer. Daar wordt bijvoorbeeld – voor wie dat wil – met elkaar gegeten. ’s Avonds is dat om half 6, maar vaak gaat hij er al om 4 uur naartoe. Even een borreltje, wat kletsen en dan na het eten weer terug naar zijn eigen appartement. Het is een mooi moment op de dag waar hij in korte tijd aan gehecht is geraakt.
Wat ook prettig is: ik kan op afstand meekijken via Caren, een digitale omgeving waar de medewerkers relevante informatie inzetten. Natuurlijk krijg ik veel van mijn vader zelf te horen, maar dit is wel handig, vooral voor praktische zaken.”
"Gelukkig kan ik hier blijven "
"De tiid hald gjin skoft, stjoer mar in Tikkie!"
Lees wat Petra Dol, zorgonderneemster Fidesta Stienzerhiem, ziet veranderen bij haar bewoners.
Toen ik ruim 5 jaar geleden startte met Fidesta Stienzerhiem hadden onze bewoners uiteraard wel gehoord van computers , internet en mobiele telefoons maar was het voor de meesten een ver-van-mijn-bed show. Het is natuurlijk ook zo dat alles wat nieuw is niet zo makkelijk meer beklijft als je ouder wordt. Zo had een enkeling ooit een computer cursus gevolgd maar had dat heel wat voeten in de aarde gehad om het eigen te maken.
Zo kwam er twee jaar geleden een echtpaar bij ons wonen waarvan de man 2 boeken had geschreven over zijn memoires. De derde is nu in de maak. Dit alles vanaf zijn laptop. Regelmatig zit hij hier achter om alles wat hij meemaakt vast te leggen. Zijn agenda heeft hierbij een belangrijke rol want daar zet hij zijn aantekeningen in. Het is mooi om te zien dat hij hier zo’n plezier aan beleeft.
Weer een andere bewoonster kwam drie jaar geleden bij ons wonen. Deze stap heeft deze dame helemaal zelf geregeld. Ze stond gewoon op de stoep en binnen twee weken was het tussen ons beklonken. Eigen regie voorop, prachtig! Met haar kregen we weer iemand erbij die aardig mee was gegaan met de tijd. Zo zit zij dagelijks achter haar laptop. Ze stuurt mails (in het Fries!) houdt zelf haar bankzaken in de gaten en besteld graag van alles en nog wat online. Pakketjes zijn in 9 van de 10 gevallen voor haar. Ze is dan ook altijd erg leuk gekleed!
Onlangs is er een echtpaar bij ons komen wonen. Beiden hebben ze een mobiele telefoon. Hiermee versturen ze foto’s en hebben ze regelmatig via Whatsapp contact met hun kinderen en kleinkinderen. Ook onze Facebook pagina wordt op de voet gevolgd. Toen ik laatst een boodschap voor ze had gedaan waarbij ik had voorgeschoten zei meneer tegen mij; stjoer mar in Tikkie! Toen realiseerde ik mij weer hoeveel er veranderd is in de afgelopen jaren en hoe leuk het is om te zien dat ook onze huidige bewoners hier steeds meer in mee gaan.
Ben benieuwd hoelang het duurt voor er tegen me wordt gezegd; ik heb net een Snapchat verstuurd!
"Het is fijn dat ik weer gewoon haar dochter kan zijn, de dagelijkse zorgen zijn weg"
"Mijn moeder straalt weer "
Volgens Metty was haar moeder vooral bang dat ze haar vrijheid kwijt zou zijn. “Maar dat is beslist niet zo. Ze kiest bijvoorbeeld zelf wanneer ze naar de huiskamer gaat of waar ze eet. Soms is dit in haar eigen appartement, soms in de huiskamer. Ze is vrij om haar eigen keuzes te maken. Annemieke, Geert en de medewerkers luisteren goed naar haar en ze zijn allemaal even vriendelijk. Al met al zie ik dat mijn moeder er wel bij vaart dat ze hier is.”
"Voor mij stond voorop dat het een plek was waar we samen konden blijven wonen. "
Het is ons hier prima bevallen, we hadden een mooi appartement. Het kleinschalige karakter vind ik erg prettig. We waren als het ware één grote familie met elkaar. Naast Froukje en Leen is er een vast team medewerkers dat ons goed kende. De lijnen zijn kort, ook met de huisarts is het contact erg goed geweest. Voor mij was het belangrijk dat ik voldoende inspraak had.
Ook toen Symen lichamelijk achteruit ging, kreeg hij de zorg die hij nodig had. Wat ik zelf kon, deed ik zelf, de medewerkers deden de rest. En als ik even weg wilde, dan kon dat. Ik heb mijn man altijd met een gerust hart even alleen gelaten.”
"Voor mij is het een geruststellend idee dat er over mijn moeder wordt ‘gewaakt’"
Voor mij is het een geruststellend idee dat er over mijn moeder wordt ‘gewaakt’. Vanwege haar dementie kan ze zomaar de weg kwijtraken en dat gebeurt hier niet. Ik ben vol lof over Pim, Andre en de medewerkers. De persoonlijke aandacht die ze elke bewoner geven, het gelijkwaardige contact en soms even een plagerijtje, ze maken helemaal waar wat ze ons vooraf vertelden.”
"Ik heb hier mijn eigen spullen om me heen"
’s Avonds eet ik warm met de andere bewoners in de huiskamer. Dat vind ik wel gezellig. Sowieso vind ik het prettig om andere mensen om me heen te hebben. En ze zijn hier ook zo aardig voor me.”
"Er is een last van mijn schouders gevallen"
Ondertussen woont ze er alweer een tijdje. Ook al had ze er gelijk zin in, ze heeft wel moeten wennen. Wat wil je als je na ruim dertig jaar naar een andere plek gaat. Na een aantal weken vond ze haar draai. Ze geniet vooral van de gezamenlijke huiskamer, ze vindt het er gezellig en het geeft haar structuur in de dag. Ook de kinderen van Martine en Daniël ‘zwerven’ daar soms rond, wat reuring geeft. Het heeft haar enorm geholpen bij het thuis voelen op haar nieuwe stek. Ook helpt ze mee met het rondbrengen van de koffie. Martine, Daniël en het team kijken samen met haar wat goed bij haar past.
Nu mijn moeder in Fidesta Sinnemahuys woont merk ik pas dat er een last van mijn schouders is gevallen. Ook al ging het thuis nog relatief goed, toch had ik altijd zorgen om haar. Ik ben blij en opgelucht dat ze het zo naar de zin heeft. Eerst belde ik iedere dag met haar. Het zegt genoeg dat ze nu tegen me zegt “Je hoeft me niet elke dag meer te bellen hoor”.
"Ik ha it hjir poerbêst"
Op bijzondere dagen eet Feikje Brouwer mee met de groep, maar meestal eet ze in haar eigen appartement. Ze doet wel vaak mee aan de activiteiten die worden georganiseerd. “Ek al komme der noch in soad minsken by my op besite, ik fyn it fijn dat ik de gesellichheid sa tichtby ha. Ik wie went om myn eigen beantsjes te dopjen en dat kin hjir noch hieltyd.”
"Mem vindt het fijn dat ze altijd dezelfde gezichten van verzorgenden ziet"
Ondertussen woont mevrouw Minnema in een appartement van Fidesta Offingaburg. “Mem vindt het fijn dat ze altijd dezelfde gezichten van verzorgenden ziet die haar goed kennen en voor korte lijnen zorgen. Als ik mijn moeder vraag hoe ze het vindt, zegt ze: “ik fiel my hjir gewoan thús.””
