Ervaring bewoners

“Ik was bang dat er niemand meer langs zou komen, daarom wilde ik het liefst in mijn eigen huis blijven. Maar nu ben ik blij dat ik hier ben komen wonen. Het is me heel erg meegevallen. Hier is altijd iemand in de gezamenlijke huiskamer, en ik ga veel naar de activiteiten. ’s Ochtends niet hoor.  Ontbijten doe ik het liefst alleen. Maar daarna het koffie drinken en de lunch of een spelletje, gezellig. Ik ben graag bezig, dus ik help met afdrogen na het avondeten, dat gaat nog goed. En ‘s avonds kan ik kiezen; als er een leuk televisieprogramma op is, kijk ik in de huiskamer en anders ga ik naar mijn eigen woning. Het kan beiden en dat is juist ook zo fijn.  Ik ben blij dat ik hier toch ben gekomen, voor mijn zus en mijn dochter die allebei elke dag wel even langskomen is het ook veel rustiger. Zij weten dat er hier goed voor me gezorgd wordt”.

Yt Hiemstra-Wip woont ruim een jaar op onze locatie. In eerste instantie wilde ze dat absoluut niet, maar op aandringen van haar dochter en haar zus ging ze toch overstag. Zus Corrie Kuiken-Wip weet nog dat Yt voor die tijd zichtbaar vermagerde, slecht at en steeds minder voor zichzelf zorgde. “Toen ze hier kwam wonen, werd er weer vers gekookt en kwam er weer structuur en regelmaat. Toen knapte ze heel snel op, ze fleurde ook helemaal op van alle aanspraak die ze had.”

Nu geniet Yt volop van alle activiteiten en gezamenlijke momenten. “Ik ontbijt ’s ochtends in mijn appartement, maar daarna ga ik zo vaak mogelijk naar de huiskamer. Gezellig. Ik doe mee aan de spellen en de koffie-ochtenden. En kennissen en vrienden halen me hier op als er ergens anders in het dorp iets georganiseerd wordt. Mijn zus en mijn dochter komen ook nog bijna elke dag, maar het hoeft niet meer. Hier wordt goed voor mij gezorgd. Ik ga naar de gym en naar de bewegingstherapie en ’s avonds kijk ik televisie met de anderen. Tenzij ik naar een ander programma wil kijken, dan ga ik lekker in mijn eigen appartement zitten.”
Irene Romers, zorgondernemer maar zelf ook nog altijd verzorgende met meer dan 30 jaar ervaring, geniet ervan om te zien hoe mensen hier soms opbloeien. “Dit is wat we willen met kleinschalige woonzorg. Dat je in je eigen dorp kunt blijven, dat je tussen mensen zit die je kent, waar je alles weet te vinden”.

Zus Corrie kan dat beamen: “Wij waren thuis met ons 3-en, van de verse slager Wip. Als kind gingen wij met papier en potlood de deuren langs om bestellingen op te nemen, dus zodoende wisten we precies waar iedereen woonde en hoe ze heetten, en wie familie van wie is. Vroeger zat je met ze op school, nu zit je met elkaar om de koffie. Dan ontstaan de mooiste gesprekken.”
Ook Yt is nu blij dat ze hier is gekomen: “Het is anders dan thuis, maar het heeft mijzelf verbaasd hoe snel ik gewend was. Als je nagaat hoe erg ik er tegenop zag. Ik wist wel dat ik graag een beetje reuring om mij heen heb. Maar ik wist niet dat het zo goed zou uitpakken.”

Yt Hiemstra – Wip woont in woonzorglocatie Fidesta Offingaburg Hallum
 

Als je in Nederland begeleiding krijgt, moet je steeds flexibeler zijn. Gelukkig heb ik een plekje waar die flexibiliteit ook wel eens in mijn voordeel werkt: Fidesta It Hofke. Maar één ding, mensen... Het kost me als man met een verstandelijke beperking soms verdomd veel energie. Ik heb het geluk dat ik een geweldige familie heb en ook veel vrienden die bij Fidesta It Hofke horen. We helpen elkaar, want het is soms verdomd ingewikkeld. Begeleiden is mensenwerk, en dat betekent dat niet iedereen op dezelfde manier werkt.

Als autist denk ik soms: als ik moe ben en het even niet meer zie zitten, wat zou het mooi zijn als iedereen net als mijn persoonlijk begeleider (P.B.) was. Dan zou ik zo'n mooi en voorspelbaar leven hebben. Maar aan de andere kant, er zijn zoveel mooie mensen in het leven. Verschillende mensen met verschillende ideeën is ook leuk en leerzaam. Ik probeer van iedereen waar ik mee te maken heb – en dat zijn er nogal wat – iets te leren. Want ik geloof dat in ieder mens iets goeds zit.

Mijn P.B. zegt wel dat ik niet te veel moet 'shoppen', anders krijg ik kortsluiting in mijn hoofd. Maar ja, ik vind mensen nou eenmaal interessant en blijf me graag uitdagen. Ondanks dat ik de wereld soms raar vind, vind ik hem wel verdomd mooi en geniet ik van de mensen om me heen.

In de loop der jaren hebben we veel mooie dingen gedaan. De mensen die bij Fidesta It Hofke komen zijn een vriendengroep geworden. We doen leuke dingen samen en genieten van elkaars gezelschap. Je kunt het zo zien dat we eigenlijk de begeleiding een beetje helpen. Zien we iets wat niet klopt, dan melden we het. Voor mij zijn de begeleiders een soort zakelijke 'memmen en heiten' (moeders en vaders). Ze nemen de opvoeding van onze ouders over en leren ons het laatste stukje naar volwassenheid, dat wat onze ouders niet konden doen, omdat we in ons hoofd een verstandelijke handicap hebben.

Ik heb een geweldige opvoeding gehad, met een gezin dat altijd warmte en liefde uitstraalde. Daar ben ik mijn ouders, broers en zus dankbaar voor. Er zijn genoeg mensen die dat niet hebben. Ik ben trots dat er van mij gehouden wordt. Dan doe ik blijkbaar iets goed.

Dankjewel voor het lezen. Groeten van jullie knuffelautist, Erwin, die zich door het leven voortbeweegt en zich erdoorheen slaat. Want het leven is zo mooi, je moet alleen zelf de slingers ophangen, anders is het geen cadeau.