Ervaring bewoners

Geboren op Kerkstraat 80 en ‘ingetrouwd’ op Kerkstraat 75 in Wamel, ben ik nu op m’n 91^e voor het eerst echt verhuisd en wel naar het Fidesta huis Maas & Waal in Horssen, slechts 15 kilometer verwijderd van m’n geboortedorp. Ik kende Horssen al een beetje, omdat mijn 2^e dochter en schoonzoon daar al ruim 40 jaar wonen.

Als 1^e bewoner zie ik dit huis langzaam ‘tot leven komen’ en kan zo – na 13 jaar alleen te zijn geweest – geleidelijk wennen aan meer drukte en gezelligheid om me heen. Na zoveel jaren heel hard te hebben gewerkt geniet ik enorm van de aandacht en zorg die mij nu geboden wordt en het mooie royale appartement met mijn eigen meubels en ‘spulletjes’. De medewerkers van Fidesta hebben allen een ‘zorg-hart’ en voldoende tijd voor persoonlijke aandacht. Omdat er maar 17 appartementen zijn blijft de aandacht ook heel persoonlijk.

De gezamenlijke huiskamer met zicht op de straat in het centrum van Horssen is al warm en gezellig ingericht. Alle schooldagen zie ik de kinderen naar de gymzaal lopen. Het dorpshuis en de fysiotherapeut zijn tegenover het Fidesta huis te vinden. Ik heb me ingeschreven bij de seniorenvereniging en ben al naar twee gezellige middagen in het dorpshuis geweest.

Ik hoop nog vele jaren in goede gezondheid hier te kunnen blijven wonen!
 

“Ik was bang dat er niemand meer langs zou komen, daarom wilde ik het liefst in mijn eigen huis blijven. Maar nu ben ik blij dat ik hier ben komen wonen. Het is me heel erg meegevallen. Hier is altijd iemand in de gezamenlijke huiskamer, en ik ga veel naar de activiteiten. ’s Ochtends niet hoor.  Ontbijten doe ik het liefst alleen. Maar daarna het koffie drinken en de lunch of een spelletje, gezellig. Ik ben graag bezig, dus ik help met afdrogen na het avondeten, dat gaat nog goed. En ‘s avonds kan ik kiezen; als er een leuk televisieprogramma op is, kijk ik in de huiskamer en anders ga ik naar mijn eigen woning. Het kan beiden en dat is juist ook zo fijn.  Ik ben blij dat ik hier toch ben gekomen, voor mijn zus en mijn dochter die allebei elke dag wel even langskomen is het ook veel rustiger. Zij weten dat er hier goed voor me gezorgd wordt”.

Yt Hiemstra-Wip woont ruim een jaar op onze locatie. In eerste instantie wilde ze dat absoluut niet, maar op aandringen van haar dochter en haar zus ging ze toch overstag. Zus Corrie Kuiken-Wip weet nog dat Yt voor die tijd zichtbaar vermagerde, slecht at en steeds minder voor zichzelf zorgde. “Toen ze hier kwam wonen, werd er weer vers gekookt en kwam er weer structuur en regelmaat. Toen knapte ze heel snel op, ze fleurde ook helemaal op van alle aanspraak die ze had.”

Nu geniet Yt volop van alle activiteiten en gezamenlijke momenten. “Ik ontbijt ’s ochtends in mijn appartement, maar daarna ga ik zo vaak mogelijk naar de huiskamer. Gezellig. Ik doe mee aan de spellen en de koffie-ochtenden. En kennissen en vrienden halen me hier op als er ergens anders in het dorp iets georganiseerd wordt. Mijn zus en mijn dochter komen ook nog bijna elke dag, maar het hoeft niet meer. Hier wordt goed voor mij gezorgd. Ik ga naar de gym en naar de bewegingstherapie en ’s avonds kijk ik televisie met de anderen. Tenzij ik naar een ander programma wil kijken, dan ga ik lekker in mijn eigen appartement zitten.”
Irene Romers, zorgondernemer maar zelf ook nog altijd verzorgende met meer dan 30 jaar ervaring, geniet ervan om te zien hoe mensen hier soms opbloeien. “Dit is wat we willen met kleinschalige woonzorg. Dat je in je eigen dorp kunt blijven, dat je tussen mensen zit die je kent, waar je alles weet te vinden”.

Zus Corrie kan dat beamen: “Wij waren thuis met ons 3-en, van de verse slager Wip. Als kind gingen wij met papier en potlood de deuren langs om bestellingen op te nemen, dus zodoende wisten we precies waar iedereen woonde en hoe ze heetten, en wie familie van wie is. Vroeger zat je met ze op school, nu zit je met elkaar om de koffie. Dan ontstaan de mooiste gesprekken.”
Ook Yt is nu blij dat ze hier is gekomen: “Het is anders dan thuis, maar het heeft mijzelf verbaasd hoe snel ik gewend was. Als je nagaat hoe erg ik er tegenop zag. Ik wist wel dat ik graag een beetje reuring om mij heen heb. Maar ik wist niet dat het zo goed zou uitpakken.”

Yt Hiemstra – Wip woont in woonzorglocatie Fidesta Offingaburg Hallum
 

In het hart van Fidesta It Hofke, waar zorg en menselijkheid hand in hand gaan, woont Erwin. Erwin is een jongeman met een verstandelijke beperking, maar bovenal een man met een groot hart en een scala aan talenten waar we allemaal van kunnen leren. Wij, het zorgteam van Fidesta It Hofke, hebben het voorrecht om hem en vele andere bijzondere bewoners te begeleiden.

Een Anker in Hun Leven
Als zorgondernemer ben ik, volgens Erwin, het anker waaraan het team en de medebewoners hun houvast vinden. In werkelijkheid ben ik slechts een gast in hun leven, een leven dat ik dankzij hun vertrouwen en dat van hun naasten mag verrijken. Samen met een geweldig team hebben we een omgeving gecreëerd waar elke dag gevuld is met leren en groei, voor ons allemaal.

Dankbaarheid en Verbinding
De bewoners van Fidesta It Hofke laten ons elke dag zien hoe waardevol onze begeleiding is. Ze zijn zo dankbaar dat ze ons uitnodigen voor hun verjaardagen, samen met hun families, omdat ze ons als een belangrijk deel van hun leven zien. Of het nu een verjaardag is of een emotionele gebeurtenis zoals een begrafenis, ze willen dat wij erbij zijn. Deze gedeelde momenten versterken de band die we met hen hebben en tonen de diepe wederzijdse waardering.

Een Bijzondere Relatie
Samen met het team worden we gezien als een tweede familie door de bewoners. Ze delen hun dromen, angsten en dagelijkse belevenissen met ons. Hun openheid en vertrouwen zijn de fundamenten van onze zorg. Elke dag leren we van hen, van hun veerkracht en hun vermogen om te genieten van de kleine dingen in het leven. Hun verhalen zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie en levenslessen.

De Kracht van Kwetsbaarheid
Natuurlijk zijn er ook momenten van paniek en frustratie. Veranderingen kunnen moeilijk zijn, en soms lukt iets niet of wordt iets niet begrepen. Maar juist in die kwetsbare momenten tonen onze bewoners een ongelooflijke veerkracht. Ze proberen het elke dag opnieuw, vol dankbaarheid voor de kans om hun leven op hun eigen manier te leven. Ze weten dat ze fouten mogen maken en dat wij er zijn om hen te ondersteunen.

Een Leraar in Discretie
Erwin is een van de vele bijzondere bewoners van Fidesta It Hofke. Zijn wijsheid en levenslust inspireren ons dagelijks. "Anne," zegt hij vaak, "je moet herinneringen opbouwen met je dochter en je gezin." Deze eenvoudige maar krachtige woorden herinneren mij en het team eraan om de balans te vinden tussen toewijding aan het werk en de tijd met familie.

Erwins Verhaal
Erwin, met zijn nieuwsgierigheid en wijsheid, vroeg me onlangs of hij zijn ervaringen op papier mocht zetten en met de wereld mocht delen. "Anne," zei hij, "jullie mogen nooit meer weggaan. Wij zijn gelukkig, dus moeten we reclame maken. Mag het met mijn verhalen?" En zo ontstond het idee om de verhalen van Fidesta It Hofke te delen, niet als reclame, maar als ware lessen voor ons allemaal.

Een Les voor Iedereen
Door de ervaringen van Erwin en zijn medebewoners te delen, hopen we dat iedereen kan zien hoe waardevol hun inzichten zijn. Deze verhalen zijn een bron van inspiratie en een herinnering aan de kracht van menselijke verbinding en begrip. Bij Fidesta It Hofke leren we elke dag iets nieuws, dankzij de bijzondere mensen die wij mogen begeleiden.

Dus lees, deel, en laat je inspireren door de verhalen van Erwin en zijn vrienden. Want hun ervaringen zijn niet alleen goud waard, ze zijn een spiegel voor ons allemaal, waarin we de essentie van menselijkheid en compassie kunnen zien.

Welkom in de wereld van Fidesta It Hofke, waar elke dag een les is, elke bewoner een leraar, en elke ervaring een kostbaar geschenk.

 

Als je in Nederland begeleiding krijgt, moet je steeds flexibeler zijn. Gelukkig heb ik een plekje waar die flexibiliteit ook wel eens in mijn voordeel werkt: Fidesta It Hofke. Maar één ding, mensen... Het kost me als man met een verstandelijke beperking soms verdomd veel energie. Ik heb het geluk dat ik een geweldige familie heb en ook veel vrienden die bij Fidesta It Hofke horen. We helpen elkaar, want het is soms verdomd ingewikkeld. Begeleiden is mensenwerk, en dat betekent dat niet iedereen op dezelfde manier werkt.

Als autist denk ik soms: als ik moe ben en het even niet meer zie zitten, wat zou het mooi zijn als iedereen net als mijn persoonlijk begeleider (P.B.) was. Dan zou ik zo'n mooi en voorspelbaar leven hebben. Maar aan de andere kant, er zijn zoveel mooie mensen in het leven. Verschillende mensen met verschillende ideeën is ook leuk en leerzaam. Ik probeer van iedereen waar ik mee te maken heb – en dat zijn er nogal wat – iets te leren. Want ik geloof dat in ieder mens iets goeds zit.

Mijn P.B. zegt wel dat ik niet te veel moet 'shoppen', anders krijg ik kortsluiting in mijn hoofd. Maar ja, ik vind mensen nou eenmaal interessant en blijf me graag uitdagen. Ondanks dat ik de wereld soms raar vind, vind ik hem wel verdomd mooi en geniet ik van de mensen om me heen.

In de loop der jaren hebben we veel mooie dingen gedaan. De mensen die bij Fidesta It Hofke komen zijn een vriendengroep geworden. We doen leuke dingen samen en genieten van elkaars gezelschap. Je kunt het zo zien dat we eigenlijk de begeleiding een beetje helpen. Zien we iets wat niet klopt, dan melden we het. Voor mij zijn de begeleiders een soort zakelijke 'memmen en heiten' (moeders en vaders). Ze nemen de opvoeding van onze ouders over en leren ons het laatste stukje naar volwassenheid, dat wat onze ouders niet konden doen, omdat we in ons hoofd een verstandelijke handicap hebben.

Ik heb een geweldige opvoeding gehad, met een gezin dat altijd warmte en liefde uitstraalde. Daar ben ik mijn ouders, broers en zus dankbaar voor. Er zijn genoeg mensen die dat niet hebben. Ik ben trots dat er van mij gehouden wordt. Dan doe ik blijkbaar iets goed.

Dankjewel voor het lezen. Groeten van jullie knuffelautist, Erwin, die zich door het leven voortbeweegt en zich erdoorheen slaat. Want het leven is zo mooi, je moet alleen zelf de slingers ophangen, anders is het geen cadeau.

"Mijn naam is Erwin, en op mijn twintigste kwam ik in contact met Steunpunt It Hofke. Op dat moment zat ik veelal alleen op mijn kamertje thuis en voelde ik me gevangen in mijn autisme. Op school was ik gepest en begreep ik de wereld om me heen niet goed. Het was een enorme uitdaging om de stap naar zelfstandigheid te zetten. Toen ik twintig werd, kreeg ik mijn eigen huisje en kwam ik in aanraking met dit steunpunt.

Ik heb de plastic tas nu niet meer nodig
In het begin had ik verwacht dat de begeleiding alles voor me zou doen. Ik herinner mij nog goed dat ik op een dag aan A, mijn persoonlijke begeleider, vroeg wie de afwas zou doen. Haar antwoord was: "Jij moet dat doen." Ik had geen idee hoe dat moest, maar dit was een van de eerste stappen die ze me leerde - zelf afwassen. Ze hebben me ook leren koken en hebben me geholpen om meer zelfvertrouwen te krijgen.
In het begin vond ik het erg spannend om nieuwe dingen te proberen. Ik herinner me dat ik altijd een plastic tas bij me had in de auto, voor het geval ik zou moeten overgeven van de spanning. Maar mijn begeleiders moedigden me aan om mijn angsten te overwinnen. Ze hebben mij geholpen om die tas uiteindelijk niet meer nodig te hebben. Ik heb in de loop der jaren veel geleerd, en ik ben dankbaar voor de begeleiding die me stap voor stap heeft geholpen om zelfstandiger te worden.

Een van de dingen die ik echt waardeer aan mijn begeleiders is dat ze beloningen hebben gebruikt om me te motiveren. Zo kon ik bijvoorbeeld een dagje naar Amsterdam gaan na het voetballen. Dit waren allemaal dingen die ik in het begin niet durfde, maar ze hebben me geholpen om mijn angsten te overwinnen.
Onlangs heb ik samen met een begeleider voor het eerst iets in mijn huis opgeknapt, en dat maakte me erg trots. Ik heb mijn bijkeuken aangepast zodat het beter past bij mijn behoeften als iemand met autisme. Ik waardeer het enorm dat mijn begeleiders me de ruimte hebben gegeven om zelf te ontdekken en dat het uiteindelijk is gelukt.

Wat ze de hele week door doen is me structuur bieden, en dat doen ze met een engelengeduld. Kortom, niets lijkt onmogelijk voor hen. Ze zijn flexibel en dat vind ik erg fijn.

Het Hofje
Wat ik fijn vind aan het wonen bij Steunpunt It Hofke is het hofje. Hier eten we samen, drinken we koffie en soms genieten we van een borrel. Voor mij is dit een ontmoetingsplek waar ik veel vrienden heb ontmoet. We ondernemen leuke activiteiten samen, zoals naar het theater gaan, voetbalwedstrijden bijwonen en samen uit eten gaan.

Maar mijn meest bijzondere ervaring was toen ik samen met een medecliënt naar de abdij ging. Het was erg spannend voor me, omdat ik haar wereld wilde leren kennen. De begeleiding moedigde me aan en begeleidde me helemaal naar de abdij. Ze waren trots op mijn initiatief.
Een andere mijlpaal was mijn eerste reis met de taxi naar Amsterdam. Ik wilde graag mijn vrienden in Amsterdam bezoeken, en mijn begeleiders zeiden dat ik het moest proberen. De taxi zou me erheen brengen. Ik was trots, want voorheen ging er altijd een begeleider met me mee.

Ik heb ook treintraining gehad omdat ik naar mijn zus wilde om kleding te kopen. Ik had geen ervaring met treinreizen, maar mijn begeleiders hebben me geleerd hoe het moest. De eerste keer gingen ze zelfs met me mee, en hoewel ze daarvoor eerder uit bed moesten, kreeg ik de treintraining die ik nodig had. Na die eerste keer kon ik zelfstandig naar Groningen reizen.

In conclusie: de begeleiding bij Steunpunt It Hofke heeft mijn horizon verbreed en me geholpen om mijn vleugels uit te slaan. Ik ben dankbaar voor hun aanwezigheid, want zonder hen zou mijn leven veel minder rijk zijn geweest en zou ik me veel minder hebben ontwikkeld. Bedankt daarvoor. Ik hoop dat ik jullie een inkijkje heb kunnen geven in mijn wereld bij Het Hofke.

Groeten van jullie knuffelautist, Erwin
 

“Thuis in IJlst voelde ik me niet meer veilig. Mijn dochter zag ook dat het niet meer ging, ik ben vergeetachtig. Toen heeft mijn dochter geregeld dat ik hier kon wonen. Eerst was ik bang dat ik na een tijdje weer terug naar huis moest, maar gelukkig kan ik blijven. Als ik hulp nodig heb, dan is er zo iemand bij me. Ook helpen de medewerkers me met mijn medicijnen, ze zijn heel aardig voor me. Ik doe een paar keer per week mee aan de dagbesteding van Fidesta Noarderthús. Ik vind het gezellig om met de andere bewoners samen dingen te doen en met elkaar koffie te drinken en te eten. Ik ben heel dankbaar en gelukkig dat ik hier nu woon, ik wil niet meer weg.”